Як рой, сняжынкі кружацца, лятаюць
І на яе гарачых вуснах таюць...
Ўдваіх ідзём мы. Цішыня над намі.
Я ёй усхвалявана гавару,
Як я люблю свой горад вечарамі
У зімнюю, марозную пару.
Я гавару... А ў памяці яе
Вясна ў сяле далёкім паўстае.
...У цвеце сад — краса вясновай вёскі.
Бялеюць не сняжынкі, а пялёсткі,
І падаюць на бераг ручая,
Дзе, заглушыўшы ціхіх вод усплёскі,
Ёй першае «люблю» сказаў не я.