Мы — галіны.
А вы — карэнні.
Мы — наследнікі.
Продкі — вы.
Вы маўчыце ў сваім сутарэнні,
Мы шумім шматгалоссем ліствы.
Лупіць нас то град, то залева.
Нас калоцяць крутыя вятры.
Мы хістаемся ўправа і ўлева,
Падпіраючы сонца ўгары.
І з-за ўласнага гоману дрэнна
Чуем мы ваш дакор нямы.
Два паверхі адзінага дрэва —
Вы і мы...
Пазіраем падчас звысоку
Мы, галіны,
На вас, карані.
Хоць і знаем, засохлі б без соку,
Што знаходзіце вы ў глыбіні.
Нам — святло,
А вам — сутарэнне.
Гэта дадзена лёсам самім;
Нас трымаеце вы, карэнні,
Вы маўчыце, а мы шумім.