Вечар.
Вецер.
Плошчу
Палошча
Дождж пранізлівы і густы.
Толькі два дзівакі на плошчы —
Слуп тэлеграфны і ты.
У слупа —
абавязак службовы:
Ён не можа схавацца пад дах,
Ён падтрымлівае размовы,
Што пагойдваюцца ў правадах.
Ні па хвілю, вядома,
яны не моўкнуць.
А табе, маладому,
навошта мокнуць?
Хлопец-зух, прыгажун, гуляка,
Недзе джаз затужыў без цябе...
Плашч набраклы звініць, як бляха,
Пад дажджом, што цвікамі дзяўбе.
— Не прыйшла — і няхай! Да д’ябла!
Ты не ўсклікнуў у гэты раз.
Ты камячыш акурак азябла
І шпурляеш пад грозны абцас.
Табунамі імёны дзявочыя
У блакноце ад «А» да «Ю»...
Дык чаму ж ты яе не варочаеш,
Папяровую памяць сваю?
Галі, Веры, Надзі, Таі —
Спёка вуснаў і вільгаць віна...
Хто ж яна, ганарліўка тая,
Што за ўсіх вас дужэй адна?
Бог дзявочы цыгарку топча.
Дажджавая цурчыць вада.
Бог дзявочы —
зусім як хлопча.
Далібог, мне яго шкада!
Толькі хай памокне, нябога.
Пакланіся паклонам зямным
Тым дзяўчатам, што з бога любога
Пыл збіваюць дажджом праліўным!
* * *