Так пераблытаны
подыхі нашы і рукі
І гэтулькі многа цябе
ў маім сэрцы на дне,
Што доўга не ведаў я
ў часе бясконцай разлукі,
Каго тут няма —
цябе ці самога мяне.
Калі ж у акне маім
дзённае сонца патухне
І ноч замуруе мяне
у чатыры сцяны,—
Па-гаспадарску
ў пярэдняй здымаючы туфлі,
Ты без стуку ўваходзіш
у мае адкрытыя сны.
Як вагаўшчык, час
кідае наша шчасце
На векавечныя шалі сустрэч і разлук...
Якія ж адлегласці
могуць цябе ўкрасці,
Калі я цябе абдымаю
мерыдыянамі рук?
* * *