Тут ахнуў бы, напэўна,
Сам Радэн,
Калі б пабачыў
Гэты цуд каменны,
Што вытачан
З такім майстэрствам тонкім,
Аж хвалі ўсе
Збягаюцца сюды,
Каб у паклоне
Перад ім
Разбіцца.
Як лёгка мне ўздымаць яго
Над морам
На п’едэстале ўласнае далоні!
Я штосьці пазнаю ў каменных рысах, —
Хто гэта:
Бог Нептун, рыбак ці мой двайнік?
І я гляджу,
Нібы зачараваны,
Спрабуючы дарэмна разгадаць,
Адкрыць твайго майстэрства
таямніцу,
Вялікі неўміручы скульптар,—
Мора.
* * *