Акіянскія жыхары
звяртаюцца да людзей:
«Веды вашы вытканы з туману,
Так, паверхні слой, як пяць на пяць.
Поўныя сакрэтаў, акіяны
Побач з вамі то равуць, то спяць.
Глыбака, ва ўтульных катакомбах,
Форумы праходзяць часта ў нас.
Скардзіцца народ на вашы бомбы,
Нас вы ўжо калечылі не раз.
Прагнеце расправіцца вы з намі,
Задушыць, расплюшчыць, растаўчы.
Мы сакрэт тайфунаў і цунамі
Разгадаць вам можам памагчы.
Знаем мы расклад землетрасенняў,
Вы ж усё аб нафце ды рудзе.
А пад намі вечнае кіпенне
Просіцца да вас,
Ажно гудзе.
Ёсць свае ў нас Азіі, Еўропы,
Дзівімся мы з вашых: ну і ну!
Вывучаем вас праз перыскопы —
Сытыя, а вечна — пра вайну.
Змайстраваны рэчы вашы груба,
Вельмі прымітыўны ваш дызайн.
І пажартаваць тунцы ў нас любяць:
«Карабель у іх, як дыназаўр».
Моладзь ваша зарасла ўся шэрсцю
І слабая целам без лускі.
Як іншапланетныя прышэльцы,
Ловяць нас на вострыя кручкі.
Вогненнай вадою самак пояць,
Самі дрэнь з бутэлек мутных п’юць;
Труцяць сцерлядзь,
А ядуць такое,
Што акулы нават не глынуць.
Пішаце пра мора вы кантаты,
Слова ў іх галоўнае — «карма».
А з народам вадзяным кантакту
Ўсё няма...
Ці мудрасці няма?
Мы дэльфінаў пасылаем спрытных
У разведку —
Да братоў браты.
Цырк, дый годзе!
Зноў за алгарытмы
Узяліся мудрыя кіты».
1976