На поўнач ад Мінска пад Лепель
На дзевяностай вярсце
Бярэзінскі запаведнік
Між рэк і балотаў расце.
Чароўныя рэчкі!
Іх назвы
звіняць і шумяць у вушах:
І Проня, і Гайна, і Ольса,
І Бобр, і Уса, і Уша.
Плывуць у імгле сцюдзёнай
Пад навіссю цёмнай лазы
Цяжкія тлустыя жэрахі,
Зялёныя ментузы.
Бярэзнікаў белая песня,
Званы медзяныя бароў,
Заставы калматых елак —
Надзейныя сховы звяроў.
Дзе рогі аленя — не блытай —
Дзе елак сухія сукі,
Уверсе мільгаюць вавёркі,
Унізе сапуць барсукі,
Ад золаку да змяркання —
Птушыныя кірмашы,
Зязюлі мядзведзяў будзяць,
На працу бягуць мурашы.
Яны не саступяць дарогу
Нават ласям цяжкім...
Увосень рабіны ўзнімаюць
Вогненныя сцяжкі.
Увосень збіраецца ў лесе
Сівы партызанскі люд
Наведаць сяброў пахаваных,
Аддаць штогодні салют.
Падправяць магілкі аселыя,
З чарак пральюць віно.
Дрэвы старыя зноўку
Гудуць, як гулі вайной.
Тут забаронаў многа:
Не біць, не паліць, не страляць.
Але няма забароны
Памінкі такія спраўляць.
Бо самае запаведнае
У запаведніку тым —
Сустрэчы жывых і мёртвых,
Кастроў партызанскіх дым.
1978