Мы адступалі з Бранскага паспешна,
Машыны буксавалі у гразі,
І навісала тая непазбежнасць,
Калі ці памірай, ці дрот грызі.
І трэба ж нам было перавярнуцца,
Шрыфты, вярстаткі — у начную гразь.
А ў Мінск за імі нельга нам вярнуцца...
Крычым: «Аб’едзь ці на падмогу злазь».
Няхай шафёры крыюць хрыплым матам,
І цягнецца там хтось да кабуры,
А ты на плашч-палаткі, як зярняткі,
Ўсё да апошняй літары збяры.
Асенні вецер звар’яцела гойсаў,
Пякло душу: «Няўжо не давязём?»
І рускі наш таварыш Віктар Гольцаў
Мачаў далоні ў тлусты чарназём.
Сабралі, і давезлі, і адмылі ўсё
Старанна газай
Для наборных кас,
І ў Беларусь, дзе ўся зямля дымілася,
Газета наша даляцела ў час.
1971