Шумадзія — сэрца Сербіі
І боль яе невыносны.
Нізіны — таполі срэбныя,
Горы — чорныя сосны.
Але чарнейшы за дрэвы
Быў дзень,
Як стралялі дзяцей...
Народная памяць не дрэмле,
Яна ўсё ясней і чысцей.
Хацелі бацькоў запалохаць,
Забралі са школы малых.
Вялі іх між гор Сінім логам,
Дзе восені пах і смалы.
Спакойна ішлі пяцікласнікі
На гібель,
На верную смерць...
У хмарныя дні і ў ясныя
Бяссмерцю тут вечна гарэць.
Назаўтра усе цыганяты —
Чысцільшчыкі ботаў чужых —
Пакінулі звычны занятак
У чэсць аднагодкаў сваіх.
Не чысціць забойцаў,
Не чысціць!
Закідаць гразёй гэту дрэнь.
І брудныя боты фашыстаў
Былі у крыві цэлы дзень.
I вось наляцела расплата:
Паблізу ад сербскіх сяброў
Адважныя цыганяты
Палеглі ў скрываўлены роў.
Літасці не прасілі,
Ворагам слалі праклён...
Дэсанка,
Дэсанка Максімавіч,
Паклон Вам,
Нізкі паклон!
Не знаю, ці ўдасца нам стрэціцца
Ізноўку ля Савы-ракі.
Агнём незгасаючым свецяцца
На помніках Вашы радкі.
Штогод пачынаюць званкамі
Тут Школьны Вялікі Урок.
А людзі з вянкамі, з вянкамі
Сцішаюць жалобны крок.
А полымя ружаў і макаў
На ўсіх кантынентах відно.
І я над магіламі плакаў
І піў з цыганамі віно...
Мы памяці мёртвых не здрадзілі,
Навечна спляліся яны —
Званочкі журботнай Шумадзіі
І нашай Хатыні званы.
1976