* * *
Было ўсё неба нада мною,
А пада мною ўся зямля.
Жыццё нялёгкае, зямное
Я знаю зблізку, не здаля.
І шлях цяжкі мне быў пад сілу,
Хоць ён з выбоін і канаў,—
Па ўсёй зямлі мяне насіла
Жыццё,
І стомы я не знаў.
І думаў я, што будуць вечна
Высокі дзень, і пругкі крок,
І песні тыя, і надрэчны
З аерным пахам вецярок,
І найдрабнейшыя праявы
Вясны, і лета, і зімы.
І любы зноў мне тыя стравы,
Што у маленстве елі мы.
І хоць былі мы ўсе галота,
Ды мяккая расла трава,
І быў гарачы пах жніва.
І водар кропавы гарода...
Я ў памяці дзень цэлы рыўся
І з болем зноў перабіраў
І тых, з якімі пасварыўся,
І тых, з якімі памірыўся,
І тых, якім не дараваў;
І тых, каму заўсёды верыў,
А болей — самых лепшых, тых,
З якімі разам перамераў
Гады, трывогі і франты.
Вы так цяпер мне ўсе патрэбны,
Сябры, дарогі, гул бароў...
Глядзіць палоскай вузкай неба
З-за двух агромністых муроў.
1975