* * *
Даруй, жыццё, што ў слабасці часовай,
Калі імгла мне засцілала зрок,
Я горкія разгубленыя словы
Бяздумна устаўляў у свой радок.
Яны мой боль, яны не мой характар,
Я не хвалюся, толькі знаеш ты,
Які цяжар на абгарэлых трактах
Узвальвалі на сэрца мне франты.
І, ходзячы цяпер пад мірным сонцам,
Захліснуты агнём касмічных спраў,
Ніяк я не магу ўявіць бясконцасць,
Я ўсё яшчэ ля дымных перапраў.
І ў чалавека грэшнага я веру,
І на памылках дробных не лаўлю.
Ні птушцы, ні затуканаму зверу
Я кулю аніколі не пашлю.
Я дзякую жыццю і ганаруся,
Што быў заўсёды ў гушчары падзей,
І на змярканні ціхім не журуся,
Што дзень прайшоў, бо ён заўжды ідзе.
1973