Вочы свецяцца добрым даверам,
Дзеці вераць так шчыра усім:
Чалавеку, і дрэву, і зверу,
Тэлефільмам і кнігам сваім.
Што ім нудныя нашы парады!
Цуды веку выкладвайце ім.
Справядлівасці, ласкі і праўды —
Вось і ўсё, што патрэбна малым.
Ды зямлю ўсю ў прыдачу, ды космас,
Ды цудоўную казку на ноч,
Ды па травах набегацца росных
Без апекі бацькоў басанож.
То народ кампанейскі і чэсны,
А схітруюць ці зманяць парой,—
Гэта мы, гэта нашая чэрствасць,
Наш далёкі нядобры настрой.
Не спяшайце іх грозна праверыць,
За свавольства хутчэй асудзіць.
Я ў дзіцячую жорсткасць не веру,
Бог вясёлы ў іх сэрцы сядзіць.
Мы, успомніўшы годы маленства,
Хочам бачыць ва ўсім падабенства.
Дзеці мала падобны да нас:
Іх не мы нараджаем, а час.
Гэта час падсабляе ім выжыць,
Стаць дужэй, разумней і чысцей...
Ціха!
Маці зямлі ўсёй калышуць
Міліёны маленькіх людзей.
1974