Сонца маё,
Сосны мае,
Людзі мае,
Дазвольце хоць раз зажурыцца.
У чабор твой, радзіма,
Хачу я
Прытомленым тварам зарыцца.
Разбягаюцца рэкі мае
На захад, на поўнач, на поўдзень.
Разлятаюцца дзеці мае —
Хутка іхняга ценю не знойдзеш.
Я трымаюся цудам
Між зямлёю цяжкою і небам,
Між травой і жарствой,
Паміж ноччу і днём.
На рабочай зямлі
Аж да скону
Хацелася б мне быць
І гарэць для людзей
Хоць малым,
Але толькі агнём.
Хлебаробы, ліцейшчыкі,
Творцы машын вылічальных,
Вам — адданасць мая,
І любоў,
І маё велічанне.
Соль зямлі
І святло вы,
Сумленнасць
Найбольшая ў свеце:
Толькі вы захавайце
Праўду,
І пушчы,
І рэкі,
І святыя сцягі...
Я аб дзецях, аб дзецях, аб дзецях
Хай жа ваша дарога
Ім роднаю будзе навекі.
І пляваць мне,
Што сквапны хітрун
Нешта подлае выбрыкне
Ці які кар’ерыст
З плеткарамі за пляшкай заседзіцца.
А аб дзецях, аб дзецях...
А што, калі выбухне,
Над жывою зямлёю
Пякельнае сонца засвеціцца
І навекі пагасне?
1972