З высокай нязменнай любоўю
Між добрых надзейных людзей
Да Леніна крочу ізноў я
І ўнука вяду ў Маўзалей.
Яго павучаць не хачу я,
А проста вяду к Ільічу.
Убачыць — і сэрцам адчуе
Усё, што і сам я адчуў.
Няма тут на плошчы галоўных,
Няма паміж нас радавых —
Спакойная годнасць і роўнасць
І сэрца адно на усіх.
Запомні, унук мой, да скону:
Тут сонцу заўжды палымнець
На гэтым граніце чырвоным,
На гэтай чырвонай сцяне.
А варта падцягнута строга,
А сонца гарыць над Масквой,
І чыстае сэрца малога
Стукоча ў далоні маёй.
Да ўсіх дакранулася вечнасць,
Чысцейшымі сталі усе.
І горкую гэту сустрэчу,
І светлую гэту сустрэчу
Унук праз жыццё пранясе.
Бо той, хто тут раз пабывае,
Журботнай ракой праплыве,
Адгэтуль жыццё пачынае
І з Леніным вечна жыве.
1977