Паўтараецца вечна,
А гучыць не завучана
Кожнай новай вясной
Кукаванне зязюльчына.
Маладым лічыць годы,
Непаседам — прыгоды,
Нам, салдатам старым,—
Баявыя паходы
І магілы, магілы...
Ля кожнае вёскі —
Нашы аднапалчане,
Аднафамільцы і цёзкі.
Як вясною зязюлі
Ў Беларусі маёй закукуюць,
У Сібіры, на Волзе
Па мёртвых сынах засумуюць.
Не патрэбна забітым
Ні славы, ні вечнасці.
Іх матулям сівым
Трэба ціхай сардэчнасці.
Прыязджаюць да нас
Яны ў светлыя дні перамогі
На зялёныя нашы
Лясныя дарогі.
Кожны год мы і плачам,
І чарку бяром разам з імі,
І становяцца ў дні тыя
Мёртвыя зноўку жывымі.
1965