Везлі камсамольца у Нямеччыну,
Задыхаўся ад людзей вагон.
Твары ўсе бядою пакамечаны
Ў землякоў,
Ды толькі не ў яго.
Ён рашыў:
Ці куля, ці змаганне.
Толькі б гэта людзям зразумець...
Сціснуліся...
Не чутно дыхання...
У акенца ён палез па смерць.
А дарога гнала ўдаль вагоны
І жалезным плачам аж гула.
Пачарнела ўся зямля ад стогну,
А яму загінуць не дала.
Ён, разбіты, ледзь не паламаны,
Сцяўшы зубы, вецер волі піў.
А з нябёсаў зорка палымяная
Хлопцу ўсё шаптала: «Пацярпі...»
Будзе цяжка, будзе вельмі горка,
Будзе па-геройску злыдняў біць.
І з нябёсаў родных тая зорка
Будзе ўсё жыццё яму свяціць.
1976