* * *
Колькі той радасці у чалавека!
Болей работы, трывогі, турбот...
Ды сустракае вясною спрадвеку
З радасцю чыстай ён птушак прылёт.
Выгляне стомлены шпак са шпакоўні,
Першае лісце пачне шалясцець —
І ўжо на сэрцы лягчэй і спакойней,
Сам ты гатовы кудысьці ўзляцець.
Скажа таварыш твой шчырае слова,
З добрай усмешкай унук падбяжыць,
Робіцца зноўку твой свет адмысловым
І адчуваеш, як хораша жыць...
Сёння мне зранку працуецца весела:
Стукнула звонка ў шыбу пчала,
Ластаўка смутак крылом перакрэсліла,
Ліпа цвісці на двары пачала.
1979