* * *
Краса і цуд зямлі — Васіль Блажэнны,
Паклон зямны табе ўсе дрэвы б’юць.
А ў нас дамы ірвуцца да бліжэйшых
Сузор’яў,
Аж на дыбачкі ўстаюць.
І ўсё ж да зорак, як раней, далёка,
А да зямлі нагою не дастаць.
І вецер з-пад машын уцёк з палёгкай
І ў фортачкі гучней пачаў свістаць.
Шкада травы і дрэў —
Не часта кажам:
Мы ўсе ў палоне просценькай маны —
Развешваем нікчэмныя пейзажы
І з кветкамі купляем дываны.
І як бы нас туга там ні сціскала —
Мы абжывём захмарныя вуглы.
А некалі ў гіганцкіх батыскафах
Мы спусцімся яшчэ ў марскую глыб...
А покуль узлятайце ў ліфтах, госці,
І кветкі на пятнаццаты узносьце.
1976