Не завоблачны, не Каўказскі,
А загнаны пад балаты,
Часам казкай
І зрэдку ласкай
Цешыў нас гэты скарб залаты.
Крышталічны хрыбет палескі —
Перавернутая дуга...
Ціха, ціха цвітуць пралескі,
Над дрыгвою плыве туга.
Не шчымлівы голас жалейкі
Я пачуў, не ласіны роў —
Адгукнулася ў нетрах жалеза,
Чалавечая гордая кроў.
Справу мы пачалі не жартоўную,
Бо народ загадаў: пара!
Ад Карэліч і да Жытоміра
У капальнях агні гараць.
Там усё таямніча, прывабна.
Прабіваюцца праз туман
І граніт, і мармур, і вапна,
І касмічны метал-тытан...
Тытанічную бітву Айчына
Тут вяла, на зямлі дарагой...
Не заціхне званочак птушыны
Пад зялёнай палескай дугой.
1971