epub
 
падключыць
слоўнікі

Пімен Панчанка

Куфар

Яшчэ ён не пусты,

Наш куфар старажытны.

Цвіце ў ім лён густы

І каласіцца жыта.

 

У куфры тым ляжаць

З ільну і кветак скарбы.

Лясы і сенажаць

Далі свае ім фарбы.

 

Мастак адзін рашыў

Зарысаваць узоры.

Дзяўчат разварушыў,

А ім чамусьці сорам.

 

Прасіў падзвіжнік той

Іх — у імя мастацтва —

З нейлонавай красой

На вечар развітацца.

 

А хлопцаў вон хутчэй!

Няхай ля ганка мокнуць.

Ад хітрых іх вачэй

Завесілі ўсе вокны.

 

А фарбы аж пяюць!

Пахарашэла хата.

На прыгажосць сваю

Дзівуюцца дзяўчаты.

 

А ў полі вярба...

Што ні убор — то песня,

Каханне і журба,

Дзявочае прадвесне.

 

А бедны ж быў народ,

І людзі гаравалі,

І трупы кожны год

На ручніках спускалі.

 

А тут жа кожны штрых —

Не з нітак, а з праменняў:

Фантазія майстрых,

Людскія летуценні.

Абрусы, ручнікі

І посцілкі — на дзіва.

Любоў, жыццё, вякі

І ўся мая радзіма...

Не буду варажыць

Аб густах і жаданнях.

Я знаю: скарб ляжыць

У куфрах старадаўніх.

1975


1975

Тэкст падаецца паводле выдання: Панчанка П. Збор твораў: У 4-х т. Т. 3. Вершы 1963-1981 гг. - Мн.: Маст. літ., 1982. - 351 с.
Крыніца: скан