* * *
Ламае час былыя звычкі,
Да наслаенняў я прывык:
Асліны голас электрычкі,
І старажытны маладзік,
І аўтаматыкі шарады,
І хітрай хіміі гушчар,
І чарнаморскія шаланды,
І лісця восеньскага жар,
Будзённы космас,
І Будзённы
Яшчэ ўсё скача на кані,
І чалавека воблік цёмны,
Што знік у атамным агні.
І два зубры, што з пушчы збеглі,
Убачыўшы счарнелы снег,—
Усё на сэрца цяжка легла,
Перамяшала страх і смех.
Тыпова, чорт вазьмі, тыпічна:
Тэлеантэны над вярбой,
Выпрабаванні стратэгічных
Ракет
І ракавы разбой.
Як мнагалюдна на планеце!
Больш тых, хто з голаду век пух,
Дакуль гібець, дакуль калець ім
У свеце здзірцаў і хапуг?
Хоць не парожняя дзяжа ў нас,
І добры хлеб наш не гарчыць,
І Ленін мудрую дзяржаўнасць
Нам даў, што трэба берагчы,
Ды часам думаеш да стомы:
Што нам нясе шалёны век?
А хто такія мы?
А што мы?
Якім ты станеш, чалавек?
Ад сколькіх ісцін адрачыся
І адцурацца хіб якіх,
Каб жыць прасцей, а не ўрачысцей,
Ды і чысцей на ўсе вякі?
А восень сыпле горкім лісцем,
І вечнасць свішча у трысці.
Як цяжка ўсім да простых ісцін
Праз лес хлусні старой дайсці.
1969