Лясныя рэкі вучылі плаваць,
А лес карміў нас, сушыў анучы.
Народным мсціўцам аддаў ён славу,
Сабе пакінуў адну пявучасць.
З ягад крушыны рабіў чарніла,
Арэхі сыпаў шчодра ў кішэні.
Аддаў нам стойкасць, аддаў нам сілу,
Сабе — куванне зязюлі шэрай.
Дык як мы любім?
І што ратуем?
Якое заўтра ўнукам рыхтуем?
Паціху ў нас лясы высякаюць,
Таму і рэчкі перасыхаюць.
Паглядзіш — і камяк у горле:
Парадзеў і збяднеў наш бор,
І блакітную скуру здзёрлі
Дзе-нідзе з нашых рэк і азёр:
Леглі плямы мазуту і нафты,
Бруд сцякае з усіх бакоў.
Як там птушкам пяецца?
Не надта.
Як там рыбы?
Спытай рыбакоў.
Смерць лясоў для мяне непрымальна,
Як і гібель павольная рэк...
Людзі, людзі, жывіце нармальна
І пра будучы думайце век.
1973