Я змераў Мінск і ўпоперак і ўдоўжкі,
Спазнаў усе завулкі, тупікі...
І ўсюды бачу дошкі, дошкі, дошкі,
Прыбітыя, здаецца, на вякі.
Каля адных праходжу ціха міма,
Каля другіх зусім спыняю крок...
Зноў лістапад,
І ноч,
І зноў над Мінскам
Рэвалюцыйны вее вецярок.
Далёкая суровая узнёсласць,
Мяне ты хвалявала ўжо не раз.
Вось тут Свярдлоў
Ад Леніна прынёс нам
І праўду,
І параду,
І наказ.
Тут Фрунзе пасылаў свае атрады
Раззброіць жандармерыю,
А там
Узводзілі мінчане барыкады,
Жыццём сваім
Шлях церабілі нам...
Наўкол гамоніць племя маладое,
Я сёння іх ні ў чым не папракну.
Я ведаю:
Ад нас пяройдзе ўсё ім —
Цяжар жыцця
І праўда пра вайну.
Ад песень і ад смеху гулкі пошчак...
Ды прыйдзе непазбежны сталы час,
І каля гэтых непрыкметных дошчак
Яны яшчэ прыпыняцца не раз.
1977