Бярыце, дзеці, кошыкі,
Паедзем мы на пошукі
Тугіх баравікоў.
А то яны застояцца,
Пад лісцямі затояцца
Ад лісаў і ваўкоў.
Вясёлая трывога
Прагнала моцны сон...
Блакітная дарога
З асенніх верасоў.
Народ ажно засопся:
Захопніцкі настрой.
Грузавікі, аўтобусы
І матацыклаў рой.
Нейлонавыя вёдры,
Рукзачныя гарбы.
Вей, вецер,
Хвойным водарам —
Мінск едзе па грыбы!
А восень у маністах —
Рабінавы рубін.
Аўтамабіль міністра
Нясмела затрубіў.
Пасады — у мурашнік!
А баравік — тут чын.
І рыжык — добры бражнік —
Знаходка для мужчын.
Чаго ж, як тыя дурні,
Мы столькі летаў, зім,
Нібыта ў смалакурнях,
На зборышчах сядзім?
А сэрца цёпла ные
Пад ціхі звон асін,
Што людзі ўсе зямныя
Нядрэнныя зусім.
Зямля, нібы жывая,—
Варушыцца цянёк.
І кожны адчувае
Сябе, як дзіцянё:
Не важкім фактам веку
І не кіраўніком,
А проста чалавекам,
Заўзятым грыбніком.
А бор такі духмяны,
Загадкавы такі!
Крамяныя, румяныя
Стаяць баравікі.
А бабак, сыраежак
Не возьме і гультай.
Хадзі сабе з усмешкай,
Настой лясны глытай.
Блукаюць грыбазбіры,
Якоча рэхам лес.
А я сумую шчыра,
Што ў пекла спраў залез.
Мне паказала восень
Маленства след майго...
Стаіць адзін між сосен
Клён жоўты, як мангол.
Прыцеміўся гушчарнік.
Пара дадому. Час...
Піжонаў збіла чарка —
Згубілі «Масквіча».
Аўто — як балаганы:
Сто радуг па бартах.
А вёдры — з берагамі,
Ну проста любата!
Выходзьце урачыста
Нас, цешчы, сустракаць.
Рыхтуйце пляшку чыстай
Ды ёмістую кадзь.
Зара на Мінск цярушыцца
Як жар, у печ грабі.
У кожным доме сушацца
І смажацца грыбы.
1964