Яго бацькі жывуць у Кардыльерах,
Хаваюцца, змагаюцца штодня.
А ён сядзіць з падручнікам у скверы,
Дзе лісцямі шапоча цішыня.
Ён у канцлагеры паўгода здзекі зносіў,
Ён сніць начамі акіянскі гул.
І мінская спагадлівая восень
Залечвае чылійскую тугу...
Ды вось аднекуль з вераснёўскай сіні
Бягуць студэнткі з крыкам да яго:
— Віншуем, Карлас, з сынам...
Сынам...
Сынам...
— А як ты назавеш сынка свайго?
Шчаслівы разгубіўся...
Нібы вучня,
Дзяўчаты пачалі яго кружыць...
Забыты недавучаны падручнік
Пад лісцямі кляновымі ляжыць...
Нам сёння чаркі поўныя наліце,
Мы вып’ем за чылійцаў маладых,
За Чылі
І за мінскага чылійца,
За будучыню іх,
За шчасце іх.
1977