Люблю я вас, мінскія святы,—
чырвоныя рэкі сцягоў.
Выходзяць на вуліцы песні,
і радасць, і наша любоў.
З'язджаюцца госці з паўсвету,
найбольш — партызанскай радні...
У першых шарэнгах героі,
іх зоркі зіхцяць, як агні.
Гучыць у іх гонар ваенны,
авеяны славаю марш.
Сівыя мае камсамольцы,
я з вашага племя, я ваш!
І ўсё ж я заўсёды смуткую,
як новае свята ідзе,
Бо падаюць воіны моўчкі,
рады партызанаў радзей.
Усім абавязаны вам мы,
мы кожную помнім з ахвяр.
На дужых плячах свайго бацькі
сядзіць наш мільённы жыхар...
Усюды так светла і ярка,
што з космасу Мінск наш відзён.
З вянкамі і кветкамі ціха
да мёртвых герояў ідзём.
Здаецца, я чую іх голас
з апошніх прыстанкаў зялёных:
«А як там гадуюцца ўнукі,
ці помняць хоць нашы імёны?»
Стаяць у страі дом ля дома,
нібыта баец ля байца,
На вуліцы Варвашэні,
на вуліцы Казінца.
На вуліцы светлай Казлова,
на вуліцы Веры Харужай
Па вашых святых запаветах
жывуць працавіта і дружна.
1975