Наш праспект, нібыта Млечны Шлях,
Ноччу ён кіпіць, пераліваецца,
Заклікі і лічбы на дамах
Яркія, ды толькі не чытаюцца.
Запісала заклікі вясна
У юнацкіх сэрцах вельмі моцныя,
Цішыня адкінута ад нас
Імправізаванымі прамоўцамі.
Кожны дробны сквер і кожны парк
Ад прамоў кароткіх сыпле іскрамі.
Не відно мне закаханых пар,
Гэта дрэва цыгарэтай бліскае.
Вуліцы мае... Агні, агні...
Зоркавая плынь, цячы ў душу маю,
Не хачу я сёння цішыні,
Горад мой, з табою ўсё дадумаю.
Ты жывы — і, значыць, я жыву.
Дай жа бог табе не знацца з бедамі.
Млечным Шляхам я плыву, плыву,
А куды плыву — яшчэ не ведаю.
Горад мой, ты сёння спаць не рай;
Маладосць цалуецца да раніцы...
Хай стары спустошаны трамвай
У свой парк паціху дабіраецца.
1977