Праслаўлены лётчык,
Герой пасівелы
(І радуга планак,
І Зоркі святло)
Расказваў проста
І трошкі няўмела
Прыцішаным вучням,
Як неба гуло.
Ён «мы» гаварыў.
«Я» гучала не часта.
Успомніў усіх,
Абавязан каму,
Як быццам належала
Зорка спачатку
Згарэўшым і збітым,
А потым — яму.
А быў ён адважны,
І жыў ён не ціха, ды помніў
Свайго гераізму выток:
Вучонага розум
І нітку ткачыхі,
Галоднага тылу
Падмецены ток;
Шыфроўкі разведчыкаў,
Хлеб і жалеза,
І дружбу,
І ленінскай праўды тамы.
І быў ён шчаслівы,
Што можа адрэзаць
Дакладна і горда:
Што мы — гэта мы.
1973