* * *
На сходах часта ў звон мы гучна б’ём
І, абалдзеўшы ў пустаслоўі тлумным,
«Давайце вып’ем, — розум не прап’ём,
Бо ў нас яго няма»,— жартуем сумна.
Прывыклі ўсе мы да прамоў грымотных,
Да спіскаў памінальных, тэмаў модных.
Зрабілася ўжо звычкай неўпрыкметкі
Усё ўзгадняць і прад’яўляць даведкі.
Каб разжаваць пытанняў важных соль,
Да старшыні у кабінет нас клічуць.
«Трэ узгадніць!» — і пальцам тыц у столь.
А там, на версе, столь падлогай лічуць...
Цікава там! Ды што ты ні кажы,
Сягоння я за іншае ў трывозе...
Грабуць зямлю зубастыя каўшы
Аднолькава на Свіслачы і Волзе.
Аднолькавы убогі пах катлет
У душных падарожніцкіх харчэўнях...
Я сам штодзень кіплю ў жыцця катле,
Навошта мне набег? Я не качэўнік.
Я не хачу за модаю ляцець,
І так іх шмат лаўцоў кар’ер і моды.
Не балбатаць — за працаю святлець,
Не узгадняць, а жыць жыццём народа.
І хто мяне за тое папракне,
Што слова я пакутліва шукаю,
Каб расказаць аб роднай старане
І пра цябе, любоў мая цяжкая.
1956