Вечная незадаволенасць —
У сэрцы балючым рэхам.
А можа, гэта няздольнасць
Угнацца за ярасным векам?
А можа, лепей, чым гнацца
За простай і яснай ісцінай,
Цішком над гатовым згінацца
Ці слацца апалым лісцем?
Толькі не гэта, не гэта.
Не здолею — кропка. Труна.
Іншыя будуць паэты
Сэрцы людскія кранаць...
Я ганаруся партыяй,
Ды мала цяпер прысяг.
Чаго, пытаюся, варты я,
На якой вышыні мой сцяг?
Эпоха на аркане
Трымае моцна нас.
Навошта нараканні
На звар’яцелы час,
Што забіваюць хуткасці,
Што забівае тэмп?
Мы на ўспаміны хукаем,
На свежасць першых тэм.
А мо не забіваюць —
Адсталых з ног збіваюць?
А можа, хуткасць грозная —
Выратаванне розуму?
Ратунак ад галечы,
Цяжкіх блакадных зім...
Калі ж ты, сонца, ў глечык
Нацэдзіш мёду ўсім?
1972