Палі ў спякотным даспяванні
Зноў плешчуць хваляю жывой.
Вось толькі змоўкне кукаванне —
Дыхне гарачае жніво.
Ды раптам сонца знікла, збегла,
Дажджу б’юць шэрыя званы.
І жыта спелае палегла
Ад Прыпяці і да Дзвіны.
І лета ўсё па Беларусі
Вады было той цераз край.
І я аднойчы — прызнаюся —
Падумаў: згінуў ураджай.
Свісталі дажджавыя пугі
І секлі жыта.
А калі
Яснела —
З грукатам, з натугай
Камбайны па гразі паўзлі.
Рабілі і ўначы няспынна,
На ўсім ляжаў вільготны пыл.
Туды, дзе не прайшлі машыны,
Прыйшлі забытыя сярпы.
Вады у полі хоць заліся,
Шкада кабетам каласкоў.
Адкуль цяпер сярпы ўзяліся?
З гербоў хіба што і сцягоў.
Мы часта славім хлеб духмяны.
Праслаў, калі ты не аслеп,
Людскую працу, і адданасць,
І бітву грозную за хлеб:
Як малацілі, як здавалі,
Як кожны быў бязмежна рад...
Вось так на фронце ратавалі
Мільёны раненых салдат.
1977