Мне кожны вечар нібы развітанне
З вячэрнім сонцам, ціхаю зарой.
Як падарунак кожнае світанне,
Сустрэча з новай рэчкай і гарой...
Агорнута зямля дрыготкай слотай,
Вятры асінам вушы прагулі.
Асеннія начныя самалёты
Ірвуцца ў вышыню з сырой зямлі.
Турбіны выюць ад гарачай зморы,
І самалёт мяне на ўсход нясе.
Сібірскіх не хапала мне прастораў,
Цябе мне не хапала, Енісей.
Я абдымаў цябе, зямля, пад Бранскам,
Капаў пад Селігерам твой падзол,
Вось і да глыбінных рубяжоў дабраўся,
Да Мінусінска, да хакаскіх зор.
Якая ты бязмежная, Расія!
Тайга, і стэп, і цішыня, і гул...
Палкоў сібірскіх ведаем мы сілу,
Братоў імёны ў сэрцы берагу.
Шчаслівы я, што ўбачыць давялося
І Енісей, і хараство Саян,
Як там плыве ракою жоўтай восень
У цёмны і далёкі акіян.
1973