Мы ўсе аматары амністый,
І патуранняў, і спагад.
Няма складаней простых ісцін,
Што «пройдзеш свет, але назад...».
Я свет няпраўдай не праходзіў,
Быў часам тлум у галаве —
То бузіна расце ў гародзе,
То дзядзька ў Кіеве жыве.
Бог зберагае беражоных —
Сівая прымаўка бабуль,
А на ражон не лезь піжонам,
І не кажы ты «гоп» пакуль...
І хоць не хочаш — заякочаш,
Калі, кума, ты падпіла.
Вышэй пупа, брат, не падскочыш,
Хоць з’еш вала — адна хвала.
І хай ты будзеш вельмі сыты
І на патэльні тук падскроб,
А ўсё-ткі і вала з’ясі ты
І нечакана скажаш «гоп».
Так век жыві і век вучыся,
Не плюй у студню... Гэта так...
Як доктар, сам лепш палячыся
І на ўсе рукі будзь мастак.
Час нашы беды перамеліць,
Сыны цыбатыя растуць,
Яны і самі зразумеюць
Складаных ісцін прастату.
1973