* * *
Прырода на дзіва праўдзіва —
Ці вые, ці хмельна пяе.
На свет нас яна нарадзіла,
А мы забіваем яе.
То шротам, то вострай пілою,
То труцім, то палім жыўцом...
Планету мы так прапалолі:
Патомкі заплацяць жыццём.
Альбо выпрамляем машынай
Рачулкі, што любяць пятляць.
І сохне цяністы ляшчыннік,
І мяккія сцежкі пыляць.
Прырода на дзіва праўдзіва...
І толькі скрані валуны —
Калоссе зашэпча пра дзіва,
Пачнуць хвалявацца ільны.
І толькі збяры ўсё каменне
З тваёй неўрадлівай зямлі —
І сам ты замрэш у здзіўленні:
Як дзякуюць шчодра палі!
Накормяць цябе і напояць,
Бо ты нарабіўся за трох...
Пясчанае роднае поле
І крушні ля белых дарог.
Цяжкое ліпнёвае голле
Пад пылам схілілася ніц.
З трывогай сачу за Бягомлем:
Ідуць табуны навальніц.
1972