Жыў доктар у нашай мясціне.
Няма ўжо такіх дактароў:
Паставіць ён банькі ці п’яўкі —
І заўтра ты жыў і здароў.
Дарадчык, суддзя, павітуха,
Мужыцкі сівы кастапраў,
Ён ведаў душу кожнай хаты,
Сакрэты ўсіх кветак і траў.
Не быў прагавіты на срэбра
І жыў беднавата, дзівак.
Дзе іншы урваў бы чырвонец,
Ён браў сарамліва пятак.
Бурчаў ён на гразь, забабоны,
Ды вельмі тут не пакрычыш:
Няўроды, пажары... А сохі
Ламаюцца аб карчы.
На п’яніц вясковых сварыўся,
З галечай людской не мірыўся,
А там пастарэў, занядужаў,
Ад працы бяссоннай змарыўся.
Пастукала смерць да старога...
А доктар, раней чым сканаць,
Паспеў запаветнае слова
Мужчынам старэйшым сказаць:
«Ля вёскі мяне пахавайце,
На горцы, дзе белы бярэзнік;
Пастаўце мне крыж на магіле
Высокі-высокі, жалезны...»
Памёр без пакут ён, і людзі
Маўкліва схіліліся ў горы.
Прыйшла на хаўтуры ўся воласць,
І плакалі бабы уголас:
«Бывай, наш вялікі заступнік,
Ты быў справядлівы і чэсны...»
Сяло на магіле яго
Паставіла крыж высачэзны.
І дзіва! З вясны той журботнай
Пажары у вёсцы звяліся,
Хоць грукаў пярун і маланкі
Ляцелі з падвоблачнай высі.
Пра цуд разышліся легенды,
І мала хто знаў у народзе,
Што крыж навальнічныя беды
Ад стрэх саламяных адводзіў;
Што мёртвае сэрца
Людзей, як жывое, любіла,
Агонь на сябе выклікала,
Маланкі ў магілу лавіла.
1964