* * *
Шумяць планавікі і прагназісты,
Жыццё будуюць мудра ў галаве.
А час імчыцца
З грукатам і свістам,
Прагнозы часам
На хаду ірве.
Ён зменлівы, наш час,
Такі гарачы!
Не слухае драздоў,
Не ходзіць па расе.
Над чым смяяліся —
Над тым сягоння плачуць,
Над чым мы плакалі —
Смяюцца ледзь не ўсе...
Вучыцеся лічыць!
Пры чым тут росы?
Інакшы тэмп,
Інакшы песняў тон.
Паміж зямлёю
І нагою босай —
Метал і гума,
Пласцік і бетон...
Усе плануюць:
Так і гэтак будзе,
Не за гарамі поўны росквіт наш.
Мы верым.
Толькі ёсць такія людзі,
Што думаюць інакш,
Ды і жывуць інакш.
З жыццём народа
Не шукаюць злітнасці,
Ім цэласнасці нашай не стае.
І псеўданавуковай
Шмат злітнасці,
І многа ўяўнай працы
На стале.
Я не заву
Дзве змены запар выстаяць.
Устурбаваны чэрствасцю,
Пішу
Пра тых,
Што набылі душу дваістую,
Прыстасаванцаў
Коўзкую душу.
Пішу пра тых я,
Што сумленне страцілі
І спачуванне людзям
Назаўжды;
Забылі,
Што бацькі калісьці радзілі
Ім пасля той
Ваеннай злыбяды.
1975