Кавалачак скарынкі
Засунеш за шчаку,
З суседчынай дзяўчынкай
Імчышся на раку.
Пад вейкамі — азерцы,
Пачатак першых мук.
І коле рэўнасць сэрца:
«А дзе Янук?»
Луг свеціцца ад зорак —
Вясёлая раса.
Вымай хутчэй сцізорык,
Вудзільна выразай.
Тут акуні і плоткі
І ціхая лаза.
Аеру сок салодкі
На халадку ляза.
І хочацца дзяўчынцы
На памяць падарыць
Расінку на травінцы,
Агарачак зары...
Пяць год рыпелі весніцы,
А сэрцу ўсё цяжэй...
Хадзі ка мне, равесніца,
Бліжэй, бліжэй...
І што са мною сталася!
Ад гэтых вачанят
Мне і цяпер, у сталасці,
Ніяк не ачуняць.
Усё баліць, не гоіцца
Той самы першы боль,
І успаміны гоняцца
Усюды за табой.
І ўсё наскрозь прасвечана
Да дна, да дна.
І ўсім жыццё засведчана,
Што ты была адна.
Хоць зноў бяжы да веснічкаў
Шапчы: «Адтай, адтай!
І шчасця хоць давесачак
Аддай, аддай...»
1965