Вочы абганяюць сэрца,
Сэрца абганяе думку,
Думку нараджае цішыня...
Можа, ўсё як-небудзь утрасецца,
Нібы рэчы у паходным клумку,—
Спадзяюся я на схіле дня.
Бо калі няма цябе — пустэча.
І чаканне — рэшта немалая
З голасу твайго, што недзе знік.
Вось таму так прагну я сустрэчы.
На пероне кожны дзень чакаю
Я цябе, вячэрні мой цягнік.
Можа, ты, вячэрні мой, нічога
Мне не прынясеш.
Я зразумею,
Ды змірыцца з гэтым не гатоў.
Можа, не сустрэну я нікога,
Можа, ад вагонаў і павее
Толькі пахам жнівеньскіх садоў.
1976