* * *
Вось яшчэ малое намаганне,
І дакладна ўсё успомню я...
Недзе ў Бухары ці Намангане
Ты ішла, харошая мая.
У такой вясёлкавай спаднічцы,
А на кофце трыццаць тры касы.
Пэўна, я на сто гадоў спазніўся,
Не сустрэў раней такой красы.
На яе глядзець было няёмка,
Толькі немагчыма не глядзець.
Са спякотнай казкі незнаёмка
Некуды спяшалася паспець.
Як фазан, прашастала імкліва,
Пазаві — я следам паспяшу...
А мой друг Тураб глядзеў раўніва
На маю славянскую душу.
1974