Зноўку тупаць давядзецца,
Падышла, відаць, пара,
Ад дзіцячага вядзерца
Да дзявочага вядра.
Там я трохі прыпынюся.
Не зганю хоць смагі той,
За навуку пакланюся
Кузні чорнай і старой.
Ад світання да абеду
Малаткі у ёй гулі.
З той пары я добра ведаў,
Што такое вухналі.
І зязюлі там кувалі,
І на кожнае «ку-ку»
Кавалі, брат, забівалі
У падкову па цвіку.
А ў мяне па кожным разе
Сэрца — як шалёнае...
Кавалёва цурка Казя —
Каснікі чырвоныя —
Ім прыносіла аладак,
Сыраквашы ў гладышы...
Пахне грэчкаю на лядах,
Сонца з мёдам на душы.
А далей зязюлі сховы,
Дурнап’ян і буякі.
Тут ні следу, ні падковы,
А ігліца — як цвікі.
Сустракайся і не кайся:
Мы ж не злыдні нейкія,
Што ж ты, Казя, Казя, Казя,
Гасіш вочы вейкамі?
Пагасіла. Назаўсёды...
Друг, прашу — на двух налі!
То не годы, не паходы —
Колюць сэрца вухналі.
1970