* * *
Вы начавалі над ракой
на сініх паплавах?
Я начаваў.
І сенам пах
маленства Млечны Шлях.
Яшчэ ён пах тады расой,
прытоенай слязой.
Загадкі зорныя плылі
маўкліва нада мной.
Было і потым разгадаць
жыццё мне не лягчэй —
Бясконцы млечны шлях вачэй,
жывых людскіх вачэй.
Цяпер у зорную пару
жыву я між лясоў.
Шлях на мяне глядзіць вачмі
загінуўшых сяброў...
Было і ёсць жыццё ў мяне,
а будзе непазбежнасць.
Пара адкінуць мітусню
і вечную паспешнасць.
Пара, пара прыйшла і мне
не коўзацца, не зыбацца.
Сцвярджае век: ты чалавек —
не страх, не крах, не прах...
А з вышыні ўсю ноч на лес
і на мяне ўсё сыплецца
Трывожны ціхі зорны дождж,
журботны Млечны Шлях.
1978