* * *
За прасніцай гарбатаю
Матуля ледзь не плакала:
«Жыццё маё праклятае...
Праду не кужаль — пакулле...»
Сляза цішком свяцілася
(Было гэта даўно).
Зрывалася, кацілася
У кут верацяно.
Настольнік трэба выткаць,
Ручнік і паясок.
Прыгодна толькі нітка,
Танчэй за валасок.
Далёка час той зрэбны...
Ды мучаешся ты:
Радок патрэбны срэбны,
А можа, залаты.
Ірвецца, не прадзецца,
Як з пакулля, радок.
І сэрца не праб’ецца
Праз слоў сухіх лядок.
І маму маладую,
Забытую душу,
Здалёку пазаву я
І ціха папрашу:
Ты зноўку, як калісьці,
Мяне пакалышы
У песеннай калысцы
І прашапчы: пішы.
1978