У паэтаў няма забароненай зоны,
Ты заўсёды нам сніўся,
Бяскрайні сусвет.
З цёплай зямлі,
Зялёнай, азоннай,
Кліча нас уладарна
След касмічных ракет.
Знаю, што ў калысцы
Нам не заставацца.
Толькі сэрца часам просіць злітавацца:
«Не спакушай нас высокай песняй
Гэтак рана, Галактыка.
Як валуны неачэсаныя —
У нас цяжкія характары.
Ёсць у нас і турмы
З арміяй канвойнай,
Ёсць у нас плямёны
З каменнага веку.
Мы яшчэ ў жорсткасці,
Мы яшчэ ў войнах,
Мы яшчэ ў злосці,
А ты нам — пра Вегу.
Мы яшчэ сварымся з-за прапіскі,
Загрудкі бяромся з-за розных прэмій...»
Кружаць спадарожнікі
З марсіянскім піскам:
«Будучыня блізка!
Будучыня блізка!
Ты — чалавек,
Ты мацней за крэмень».
Што ж, калі нізрынуты
Багі і ўся хімерыя,
Даць трэба людзям нешта,
Раўнацэннае багам.
Расшчапілі атам,
Зараз космас мераем
І з зямлі ірвёмся
К зорным берагам...
Там, за ліўневымі, за снежнымі,
За вогненнымі вякамі,
Пэўна, будзем здавацца мы смешнымі,
Наіўнымі дзівакамі.
У таемнай і грознай будучыні
Будуць жыць не адны касманаўты.
А булачнікі?
А будачнікі?
А распуснікі і манахі?
Хутка чалавецтва
На зямлі падвоіцца,
Недзе будзе ўпасці
Яблыку разладу.
Дзе падзець грабежнікаў, забойцаў?
Што рабіць нам з ядзернымі складамі?
Што нам прынясуць наступныя гады?
Толькі б не сышлася сіла з сілай,
Толькі каб не сталі гарады
Атамнаю брацкаю магілай.
Афрыка і Азія
У бядзе крывавай...
Зорная фантазія,
Станавіся явай!
Касманаўт
Зямны духмяны хлеб жуе,
Вальсы Штрауса
Паміж зорак гойсаюць...
Толькі б захаваць
Усё найлепшае,
Толькі б пахаваць
Усё найгоршае.
Бо без чалавечнасці
Не будзе і вечнасці.
1965