Пераканаўся,
Што ёсць ён, ёсць
Закон захавання энергіі.
Не прападае ні радасць, ні злосць
З пашкуматанымі нервамі.
Злыдзень,
Што нашых дзяцей пужаў,
Не страціў паршывай якасці.
А мінскі гнеўны і страшны пажар —
У электрычнай яркасці.
І пераможнае наша «ура»
Грыміць і сёння на стадыёнах.
І бессмяротная машкара
Ўецца каля калгасных даёнак...
На дыбкі ўстаю
І гляджу праз гады:
Знікне ўсё
І ўсё захаваецца.
Хопіць і радасці, і бяды:
Чалавецтва грашыць і каецца.
Рэлігіі знікнуць, як паразіты,
Ды памоліцца некаму
Нехта ў роспачы.
Закон захавання!
І кампазітары
Абсмокчуць
Харалы царквы
Аж да костачак.
На могілках быстраходных машын
Чалавек уздыхне з палёгкай.
А прагрэс усміхнецца:
«Не стой, не смяшы,
Купляй верталёт для палётаў».
Будзе жыццё прыгажэць і святлець,
Лазер заменіць ракеты, патроны.
А поскудзь
Доўга будзе ўсё тлець
На ціхіх мяшчанскіх нейтронах.
Грувасткасць
Электронных сістэм
Паўстане ў мініяцюрным абліччы.
І звышразумная ЭВМ
Майго нашчадка аблічыць.
У чорную дзірку, у антысвет
Знікнуць і рак,
і вусны здрадніц.
А новыя вірусы піснуць: «Прывет!»
І здрада — ля новых абранніц.
Заместа акул і кітоў перабітых
У акіянах паселяць
Маладажонаў.
І шмат мужыкоў уцячэ на арбіты
Ад распрыгоненых жонак.
Тут круціся ці там круціся —
Шчасце ад розуму,
Гора ад розуму...
А ўсё-такі лепей з любімай прайсціся
Сёння
Па цёплай зямлі пад бярозамі;
Закасцянеласць песняй прабіць,
Водам застойным
Надаць рухомасць.
Пафантазіраваць, перарабіць
І пераліцца ў новыя формы...
А той, хто глядзіць штодня на свой пуп
І нюхае плёткі, як я пралескі,
Выб’ецца ў ствол, у цыбульны пук
І жоўцю сам на сябе пральецца.
1976