* * *
Жывая рака у няспынным руху,
Размыла хуткасць абрысы бору.
І засталася на сэрцы скруха,
Што нам заўсёды вакзалы дораць.
І буду думаць я паўдарогі
Ўсё аб табе, аб табе, а потым
Стамлюся трохі, забуду трохі:
Сустрэчы, справы, званкі, работа.
Найлепшая з нашых дарог —
Дарога
Дадому.
Ад’едзеш сто вёрст зваротных,
І зноў аб табе, аб табе трывога,
І зноўку думкі аб доме родным.
1974