Мядзведзік Патапка соладка спаў у ложку, калі сонца, прабіўшыся праз густыя галіны, зазірнула ў акно. Ён адчуў цёплыя сонечныя промні, пацягнуўся і незадаволена буркнуў:
- Чаму так рана ўстала і мяне будзіш?
Сонца толькі ласкава ўсміхнулася ў адказ.
Мядзведзік прачнуўся. Яму нічога не заставалася, як апранацца. Неўзабаве ён у сваім сіненькім касцюмчыку выйшаў на вуліцу.
Непадалёку Вавёрка збірала грыбы.
- Што не ўспалася, суседка? - спытаў Патапка.
- Хто раней устане, той болей знойдзе, - бойка адказала Вавёрка, зразаючы крамяны баравічок.
Мядзведзік пабег далей. Насустрач Заяц з паштарскай торбачкай. Ён усюды бывае, розныя навіны ведае.
- Што новага, паштар? - пацікавіўся Патапка.
- Навін у лесе шмат, самых розных, - адказаў Заяц. - А для цябе самая цікавая, мусіць, што ў Мядзведжым завулку маліны даспелі.
- Няўжо даспелі?! - не паверыў Патапка. - Я, здаецца, учора там быў, дык ягады былі яшчэ зялёныя.
- А сёння зранку сонейка зірнула на іх з пяшчотаю, вось яны і заружавеліся, - растлумачыў паштар.
- Калі так, дык я пабег маліны збіраць! - сарваўся з месца Патапка. Усю дарогу ён паўтараў: - Хто першы забяжыць, той болей назбірае! Я першы забягу і найбольш нарву.
Патапка быў ужо каля Мядзведжага завулка, калі сустрэлася яму Пчала. Яна несла ў лапках шкляначку духмянага мёду.
«Значыць, не адно сонца рана ўстае! - падумалася Патапку. - І Пчала, і Заяц, і Вавёрка».
- Скажы, Пчолка, - спытаў у яе ўсё-такі Патапка, - чаму летам сонца доўга не спіць?
- У каго многа работы, той рана ўстае, - не спыняючыся, прагудзела Пчала. - А ў сонца шмат спраў зараз...