Увосень Стары Журавель вёў клін на поўдзень, далей ад лютых маразоў, ад сцюжы. У дарозе ён адчуў: сталі здаваць сілы. «Старасць!» - падумаў ён.
Была, аднак, надзея: адпачне - сіл прыбавіцца. Але дарэмна - гады ўзялі сваё. Важаком стаў Малады Журавель, яго сын.
Вясною паміж бацькам і сынам адбылася такая размова.
- Тата, табе не пераляцець мора, - сказаў сын. - Заставайся лепш тут.
- Эх, сыне! - уздыхнуў Стары Журавель. - Не магу я жыць без радзімы. Лепш я загіну, як буду ляцець дамоў, чым памру ад нуды на чужыне.
- Як хочаш!..
Старому Жураўлю хацелася верыць, што сын будзе памагаць яму ў дарозе. І радаваўся, калі той азіраўся назад. «Ён памятае пра мяне», - думаў бацька.
Навальніца сустрэла птушак ноччу. Раз-пораз бліскалі маланкі, не сціхаючы ракатаў гром. Хмара апусцілася так нізка, а хвалі ўзнімаліся так высока, што здавалася, яны згаварыліся праверыць, ці моцныя крылы ў птушак.
Дождж ліў як з вядра. Стары Журавель раптам адчуў, што крылы перастаюць яго слухацца. Яму зрабілася страшна. Як ні стараўся ён, аднак адстаў і ў роспачы гукнуў:
- Курлы, курлы! Куды вы?..
Але за шумам ветру і дажджу ніхто не пачуў яго крыку. Застаўшыся адзін, Журавель падумаў: «Не, ніколі мне не перамагчы гэтай навальніцы. Я ўсё роўна загіну, не даляцеўшы да берага. Дык ці варта дарэмна траціць апошнія сілы?..»
Ён гатовы быў скласці крылы, каб упасці ў марскую бездань, як нехта маленькі, трапяткі прысеў на яго спіну.
- Хто ты? - спытаў Стары Журавель.
- Я - Маладзенькая Ластавачка. Адстала ад сваіх сябровак. Памажыце мне пераляцець мора.
Яшчэ хвіліну назад Жураўлю здавалася, што ён - стары, нікому не патрэбны. Ды не, аказваецца, і ад яго чакаюць дапамогі. Жураўлю стала радасна. Крылы быццам акрэплі.
- Паляцелі! - перамагаючы свіст ветру, крыкнуў ён. - Толькі трымайся мацней!
Ён асцярожна «вёз» Ластавачку, баючыся згубіць яе. Цяпер ён быў не адзін, і навальніца не палохала яго.
Адпачыўшы, Маладзенькая Ластавачка пырхнула з Жураўлёвай спіны:
- Дзякуй вам, дзядзечка Журавель! Цяпер я далячу да берага.
Але да берага было яшчэ няблізка. Сілы зноў пачалі пакідаць старую птушку. Рухі станавіліся ўсё больш і больш павольныя. Добра, што Ластавачка хутка вярнулася назад.
- Дзядзечка Журавель, давайце паляцім разам, - папрасіла яна. - Навальніца сціхае ўжо. Хутка будзе сонца! Будзе і бераг!
Далей яны паляцелі ўдваіх. Навальніца, нагуляўшыся, сціхла. За морам пачало ўзыходзіць сонца. Неўзабаве паказаўся бераг.
- Дзякуй вам, дзядзечка Журавель, за дапамогу!
- Дзякуй табе, Маладзенькая Ластавачка! - і, падумаўшы, дадаў: - Кожны з нас мог загінуць у навальніцу, а разам мы перамаглі ўсё!