Ну і задзіра гэты мядзведзік Міхалік! Нікога не прапусціць, кожнага зачэпіць. Асабліва дастаецца Патапку. Толькі выйшаў ён сёння з дому, а Міхалік тут як тут:
Патап, Патап,
Аббег сорак хат.
Сорак хат, сем рэчак,
Стрыг авечак!
Крыўдна стала Патапку.
- Не Патап я пакуль, а Патапка! - запярэчыў ён.
А ў Міхаліка новая дражнілка:
Патапка, Патапка,
На камізэльцы латка,
На штоніках латка,
А нос - як аладка.
Прыбег Патапка дамоў, хутчэй да люстэрка: нос як нос!
- Што з табою, унучак? - спытаў Патап Іванавіч.
- Дзеду, чаму мне такое непрыгожае імя далі?
- У цябе цудоўнае імя! - запэўніў дзядуля.
Мядзведзік захныкаў:
- Патап, Патап, аббег сорак хат...
- ... сорак хат, сем рэчак, стрыг авечак! - закончыў дзядуля.
- А ты адкуль ведаеш?
- І мяне ў дзяцінстве гэтак дражнілі, - адказаў Патап Іванавіч. - Але я зрабіў для сябе адкрыццё.
- Якое, дзеду?
- Зараз сам убачыш!.. - Дзядуля дастаў аловак і на паперы вывеў вялікімі літарамі слова «ПАТАП». - Чытай!
Мядзведзік прачытаў.
- А зараз з другога боку пачытай!
Мядзведзік прачытаў і ўсклікнуў:
- Ой, як цікава, дзеду! І тут атрымліваецца «Патап».
- Вось ты і скажы пра гэта звярам, яны дражніцца перастануць, - параіў дзядуля.
Выбег Патапка з дому і закрычаў штосілы сваім сябрам:
- Якое ў мяне цудоўнае імя!
- Ведаем якое - Патап! - скрывіўся Міхалік. - Патап, Патап, аббег сорак хат...
- Не, вы толькі паглядзіце! - Патапка напісаў кійком на сцяжынцы сваё імя.
Сябры абступілі мядзведзіка.
- Чытайце! Вы - адсюль, а вы - з гэтага боку. Бачыце, аднолькава атрымліваецца!
- І ў мяне аднолькава атрымліваецца, - узрадавалася вавёрка. - Бо імя маё - Ада.
- А ў мяне хіба горшае імя! - выткнуўся Міхалік. - Чытайце!
- Тут і праўда «Міхалік» выходзіць, а наадварот - нейкі «Кілахім». Што за слова? - здзівілася ліса Ліза.
Міхалік на хвіліну сумеўся, але знайшоўся, што адказаць:
- Гэта па-англійску «Міхалік».
- Дзі-іўна!
А зайчык Цімошка напісаў сваё імя.
- А што такое «Акшоміц»? - запыталася зноў ліса.
- Гэта па-французску «Цімошка».
- Я думала, што ўсе звяры тутэйшыя, - усміхнулася ліса Ліза. - А ў нас, аказваецца, ёсць іншаземцы.
Мядзведзік Міхалік падышоў да янота і нечакана зарагатаў:
- Як жывеш, Тоня!
- Я не Тоня, я - Антошка.
- А ты сам пачытай: гэтак - «Янот», а з другога боку - «Тоня». Выходзіць, янот Тоня.
- Я - Антошка, - заўпарціўся янот.
- «Патап» чытаецца аднолькава, «Ада» - таксама, - разважыў зайчык Цімошка. - А ў нас не выходзіць. Значыць, і хітрыць не трэба.
- Я таксама прыдумала слова, якое чытаецца аднолькава з аднаго і з другога боку, - пахвалілася бабрыха Барбара.
- Якое?
- Шалаш!
- Давайце ўсе прыдумваць такія словы, - прапанаваў Патапка. - У нас атрымаецца новая гульня.
Звяры дружна згадзіліся.
Першай падняла лапку ліса Ліза:
- Заказ.
- Добра! - пахваліў Патапка.
- І я прыдумаў, - падхапіўся Міхалік. - Зараз.
Прымоўклі звяры: далей ніяк не ўдаецца падабраць патрэбнае слова.
Раптам зверху пачуўся голас:
- Боб! Вельмі люблю боб!
Звяры ўзнялі галовы: на яліне сядзела Варона.
- Я таксама хачу з вамі гуляць - сказала яна. - Добрую гульню прыдумалі.
- Тады злятай уніз! - запрасіў Патапка. - Цікавей будзе...
Загуляліся звяры, не заўважылі, як сонца зайшло і ноч апусцілася на зямлю.