З кожным днём станавілася ўсё халадней і халадней.
Аднойчы Шпак сказаў знаёмаму Вераб'ю:
- Лячу ў цёплыя краіны. Бывай, сусед!
- А можна мне, пакуль цябе не будзе, пажыць у тваім доме? - запытаў Верабей.
- Калі ласка, жыві.
- Дзякую. Шчаслівай табе дарогі!
Шпакоўня спадабалася Вераб'ю - цёплая, утульная. «Каб Шпак не вярнуўся, дык мне яго дом застаўся б», - часам думаў Верабей.
Доўга цягнулася зіма, нарэшце яна скончылася. Снег растаў, а Шпак усё не прылятаў. «Можа, ён застаўся жыць у тых цёплых краінах?» - радаваўся Верабей.
Але аднойчы раніцай, калі так хораша свяціла сонца, Верабей пачуў знаёмую песеньку. Ён хуценька вылецеў са шпакоўні. На бярозе сядзеў Шпак і насвістваў вясёлую песню.
- Чаму ты радуешся? - здзівіўся Верабей.
- Як чаму?! Дамоў вярнуўся.
- А там, куды ты лятаў, ні зімы, ні сцюжы, кажуць, зусім не бывае. Гэта праўда?
- Праўда.
- І ты вярнуўся?! А ўвосень зноў паляціш?
- Палячу, бо маразы прагоняць.
- Ці варта было вяртацца, - разважліва сказаў Верабей, - каб зноў мучацца, ляцець у вырай? Вось калі б я дабраўся да зямлі, дзе заўжды цёпла, дзе ўдосталь чарвякоў і мошак, дык, напэўна, ніколі не вярнуўся б сюды.
- Але ў кожнай птушкі ёсць родны край, - адказаў Шпак. - Там, дзе ты вырас, дзе выраслі твае дзеці. І кожная птушка, перамагаючы ўсе цяжкасці, вяртаецца дадому.
І Шпак пырхнуў у свой домік: трэба было папраўляць старое жытло.
- Дзіва-ак!.. - усміхнуўся Верабей.
Ён, мусіць, не верыў Шпаку, таму што ніколі далёка не адлятаў ад гэтых мясцін.