Прыйшла ў лес зіма, а з ёю - маразы і сцюжы... Усе зайцы надзелі белыя кажушкі. Цёпла ім стала.
Толькі адзін Малады Заяц усё ў шэрым скача. Скача і дрыжыць ад холаду. Убачыў гэта Стары Заяц і прынёс яму кажушок.
- На, пераапраніся, цяплей будзе.
Зарадаваўся Малады Заяц, надзеў новы кажушок, а стары пад ядлоўцавы куст закінуў.
- Павесь навідавоку, каб потым не шукаць, - напомніў Стары Заяц, але Малады махнуў лапкай:
- Калі яшчэ тая вясна!
Ішлі дні за днямі, і не агледзеўся Малады Заяц, як вясна ў лес завітала. Усе зайцы знайшлі сваё адзенне, пераапрануліся і скачуць вясёлыя.
Адзін толькі Малады Заяц ніяк не можа ўспомніць, пад які куст свой кажушок кінуў. Горача яму ў зімовым адзенні.
Забіўся Малады Заяц пад дрэва, хацеў адпачыць у цяньку, а тут паджары, галодны пасля зімы Воўк бяжыць, зубамі ляскае.
Кінуўся Заяц наўцёкі, а Воўк кажа:
- Не ўцячэш. Белага ўсюды відаць.
Бег, бег Заяц, пакуль не стаміўся. Прысеў перадыхнуць, паглядзеў навокал, і здалася яму знаёмай гэта мясціна.
«Ці не тут я свой кажушок пакінуў? - падумаў ён. - Трэба пашукаць, пакуль Воўк не дагнаў».
Заглянуў Малады Заяц пад ядлоўцавы куст, а там - яго кажушок. Хуценька схапіў яго, апрануў і прытаіўся.
А тут і Воўк на паляну выскачыў.
- Дзе ж гэта Заяц падзеўся? Толькі што сюды бег... - і памчаўся далей.
А да Маладога Зайца падышоў Стары:
- Хай табе гэта будзе навукай на ўсё жыццё. Запамінай, дзе ўвосень кладзеш свой кажушок, тады вясной лёгка знойдзеш.
Ды той і сам ужо зразумеў гэта.